Un còp èra que i avèva un pingoïn qui s’aperava Pingoïtòt. Que vivèva au pòle Nòrd. Mes qu’avèva un problèma : Que s’èra pergut la montra.
Ne sabè pas a quina òra e devè anar tau restaurant, Ne sabè pas quan èra Nadau. Ne sabè pas mei quan ei qui devè anar en çò deus pairbons.
Segurament que se l’avè perguda au hons de l’aiga. Lavetz que l’i cerquè. Qu’encontrè tropèrs de peish e com èra gormand que’n mingè hèra. Qu’èra vadut hèra bèth.
Que’s hasó préner dens los hialats de pescaires qui’u tornèn pujar suu batèu. Que’s guardèn a Pingoïtòt tà que pesque a la lor plaça. Au començar qu’èra content mes que pensè enqüèra a la soa montra qui n’avè pas arretrobat.
Lavetz, que s’escapè tà cercar-la. Qu’entenó lo tic-taca de la soa montra. Que cerquè pertot. Qu’entenó que l’arrueit arribava d’ua balena blua giganta. Lo pingoïn que’u digó :
– Obreish la boca tà qu’entri !
– Perqué ? ce’u demandè la balena.
– Pr’amor qu’as engolit la mea montra.
– Ah, tèn ? entenut.
La balena qu’obrí la boca e Pingoïtòt qu’i entrè.
Que i avè dus tunèls. Qu’entrè dens lo purmèr. N’i trobè pas la soa montra mes un vertadèr tresaur : bracelets, corets, tricòts, veires de glaç, lunetas…
Qu’anè dens l’aute tunèl qui miè dinc a la coda de la balena. Aciu, que trobè un aut
