Jean e lo Dragon
Un còp èra, que i avè un mainat qui s’aperava Jean. Qu’anava cuélher amoras tà la soa mair, mes ne’n trobè pas, alavetz qu’anè un drin mei luenh dens la seuva e que trobè plen d’amoras dens ua cuèva . Un dia, que decidí d’explorar la cuèva e que trabuquè sus un ueu. Qu’ac miè en à§ò d’eth e que l’esconè.
Un mes mei tard, l’ueu que s’èra copat… Qu’entenó un brut dens la cosina. Jean que i anè e que vedó ua bèstia qui minjava tot. Qu’èra un nenè dragon. Lo nenè dragon que prenó Jean per la soa mair mes Jean que’u digó :
‘ – Que soi lo ton mei bon amic, qu’ei tot.â€
Que’u miè tà la cuèva. A la cuèva ne trobèn pas arrés. A aqueste moment que i avó un tremolament.
Un dragon qu’ arribè e n’èra pas content mes, en véder lo petit dragon, que’s hiquè a plorar per’mor qu’èra lo son hilh. Lo petit dragon que sautè dens los braৠdeu son pair.
Tot d’un còp un gròs dragon roi qu’arribè e que digó au pair dragon de sortir de la cuèva, donc lo pair que sortí de la cuèva e qu’anè tà la mar. Lo petit dragon e Jean qu’avón paur. Lo pair que digó au son hilh de viéner dens la mar .Lo petit dragon qu’estó estonat .Lo pair que l’expliquè qu’èra un dragon de mar e que partin.
Fin
Lucà s Torrecillos, Quentin Goarré, Alix Mallet-Baucor e Baptista Lalanne